ახლა ვფიქრობდი რა წავიკითხო ცოტა ხნით მაინც რომ დამკარგოს მეთქი და გამახსენდა. წიგნი რომელმაც ჩემთვის სიყვარულის იდეა შეცვალა, რომელმაც ბევრი მაფიქრა და აქამდე არსებული ილუზიების გადასხვაფერება მაიძულა. ჩემთვის ერთ-ერთი საყვარელი მწერალი მარიო ვარგას ლიოსა და მისი რომანი "ცუდი გოგოს ოინები", ამბავი ცხოვრებისეული სიყვარულისა, რომელიც უფრო მეტად გვტკენს ვიდრე გვაბედნიერებს. დამსხვრეული რომანტიული სიყვარულის მითი და პრაგმატიზმს შეჯახებული გრძნობები.
ერთხელ ძალიან შეყვარებული ვიყავი და მაშინ მეგობარმა მითხრა, სიყვარული ტკივილია და რაც უფრო მეტად გტკივა, მეტად გსიამოვნებსო. ხო და ასეთ სიყვარულზე ყვება ლიოსა, ერთ ცუდ გოგოზე, რომელიც მუბრალოდ უყვარდა "კარგ ბიჭუნას". ამ სიტყვებით მოიხსენიებს მთავარ გმირებს ავტორი და თუ გეგონება ამით კლიშეებს ამყარებს, ცდები! ის უბრალოდ ცხოვრების ცუდ და კარგ მხარეებზე საუბრობს.
მეოცე საუკუნის ეპატაჟური ცხოვრება, მსოფლიოს დიდ ქალაქებში იშლება და ჩვენში უამრავ კითხვას აჩენს, კითხვებს რომლებიც ხშირად უპასუხოდ რჩება. "როგორია სიყვარულის ნამდვილი სახე?" ეს კითხვა ლიოსამ წიგნის ყოველი წინადადების უკან დამალა და პასუხიც თავად გასცა - მარადიული(!)
"მთელი ღამე მიამბობდა ამ ყველაფერს,ხანგრძლივი საუბარი იყო, ლოგინზე ვიწექით, ის სხეულით მეკროდა. ჩაცმული იყო. დროდადრო ჩუმდებოდა იმისთვის, რომ მეკოცნა და მეთქვა როგორ მიყვარდა." ასე სრულდება რომანი, რომელიც გაჟღენთილია დიდი ვნებითა და ტკივილით.
წიგნი უჩვეულოდ ძლიერ სიყვარულზე, გასაოცრად საინტერესო ქალზე და რომანის გმირების არაორდინალურ ურთიერთობაზე. წიგნი სულ სხვანაირ სიყვარულზე.
რჩევა: წიგნის კითხვა დაიწყეთ მხოლოდ იმ ადამიანებმა ვინც ზღაპრებს აღარ კითხულობთ და ვარდისფერი სათვალეც უკვე მოიხსენით :)
P.S. მე კი ისევ მივუბრუნდები ყველაზე უჩვეულო რომანს <3
0 comments:
Post a Comment