ბოლო პერიოდში ხშირად მიწევს ისეთ ღონისძიებებზე დასწრება, სადაც მრავლად არიან ის ადამიანები ვინც საკუთარ თავს მიიჩნევს საპატიო ადამიანად, აიი ისე გიყურებენ, რომ ვალდებულებას გიწესებენ მათი აზრი უაპელაციოდ გაითვალისწინო. სახეზე აწერიათ საკუთარი ღირსების უსასრულო ჩამონათვალი და მეც თავდახრილი, დაკნინებული მოსმენის ძალა რომ აღარ შემწევს ვტოვებ ამ საპატიო თავყრილობას.
ქართული ინ"წ"ელიგენციის უნიკალური ფენომენია ფრაზა "მე ვმოღვაწეობ" რაშიც ჩვენი პატივდადებულნი გულისხმობენ საკუთარ მიღწევებს ქვეყნის, ერისა და ბერის წინაშე. მიღწევები ძირითადად გამოიხატება ორი არც თუ ისე კარგად გარითმული ლექსის დაწერასა ან სცენაზე კდემამოსილი სახით შესრულებულ კომპოზიციაში (შესრულების ხარისხზე ნუ დავკონკრეტდებით). ხო და რაც მთავარია მოღვაწეობის უმნიშვნელოვანესი შემადგენელია არსებული ხელისუფლების ქება-დიდება (მაინც ყოველიშემთხვევისთვის ან კონცერტია ჩასატარებელი, ან კრებულია გამოსაცემი).
ჩვენი ქვეყნის ეს საპატივცემულო ადამიანები, მათი ღვაწლის გათვალისწინებით, ფიქრობენ რომ შეუძლიათ ნებისმიერ საკითხზე (ეკონომიკა, განათლება, გლობალური პოლიტიკა) იმსჯელონ და თან ისე რომ მათთან შემდავებელი კაცი არ დაბადებულა ქვეყანაზე.
მე მიყვარს ინ"წ"ელიგენცია. ისინი ცხადად გვანახებენ როგორი არ უნდა იყოს მომავალი თაობა.
ისინი გვიჩვენებენ გზას რომელზეც არავითარ შემთხვევაში არ უნდა ვიაროთ.
ისინი გვაიძულებენ განვვითარდეთ.
სწორედ ეს ძვირფასი ქართული ინ"წ"ელიგენცია გვაიძულებს ვიფიქროთ (და რაც შეიძლება მალე განვახორციელოთ) სექსუალურ და კულტურულ რევოლუციებზე.
0 comments:
Post a Comment