მე რომ მკითხო, მარტოობა მირჩევნია. უწესრიგო მარტოობა. ჰაერში გამეფებული ჩემი სუნით, განწირულად აკივლებული ჩემი ფიქრებით და ყველაზე უხერხული სიჩუმით.
ხანდახან მარტოს მიცინია ცრემლებამდე (არ მახსოვს რატომ), ხან კი მიტირია აუტანელ ტკივილამდე (არც ეს მახსოვს რატომ) და ბედნიერებაც სწორედ ეს მოუთოკავი გრძნობები იყო.
ხშირად მახსენდება როცა ორნი ვიყავით და ახლა არ ვიცი ბედნიერება იყო ეს თუ არა. წვიმაში სირბილი კი მენატრება, კიდევ ჩემი სულელური გაბუტვები და შენი ღვთაებრივი შერიგებები.
ახლა თავს ხან ძალიან ცარიელად ვგრძნობ, თითქოს სისხლიც კი აღარ მაქვს, ხანდახან კი ამ თავისუფლების ჰაერით ისე ავივსები ხოლმე მგონია ფილტვები დამისკდება მარტოობით.
ხო და კიდევ მარტოობაში ბევრი ფიქრია, ბევრად მეტი ემოცია და განცდაა. ეს ისე რბილად, ისე ჩუმად გეხვევა თავს, მგონი შეუძლებელია თავი დააღწიო. ბოლოს კი მარტოობა სულის მდგომარეობად იქცევა, ხასიათად გარდაიქმნება, რომელსაც არ დათმობ.
0 comments:
Post a Comment