დღეს ყვარლიდან თელავის მიმართულებით ვმგზავრობდი "მარშუტკით", ჩემთან ერთად მგზავრობდა ორი პოლონელი ტურისტი, ასევე დაგვემგზავრა ტიპიური ქართველი კაცი თავისი განუყრელი ღირსეული ღიპით. ტურისტი გოგონა წამოდგა წინ გადაიწია და მძროლს სთხოვა გაჩერება, ტურისტებმა დაგვტოვეს. და რაღა თქმა უნდა "მარშუტკაში" დაიწყო უკულტურო ევროპის განხილვა.
ტრადიციული ღიპის მქონე მამაკაცი განსაკუთრებით აქტიურობდა ევროპის კრიტიკის დროს, ბევრი მოვისმინე ქართველობის წართმევაზე, ევროპის მცდელობაზე ქართველი ქალის გახრწნისა და ა.შ.
უკულტურო ევროპაზე საუბრობდნენ ის ადამიანები, რომლებიც საკუთარი სიგრძის ყანწით სვავენ სამშობლოს სადღეგრძელოს და ოკუპირებული რუსეთისკენ დაუოკებლად მიიწევენ, იგივე ყანწით სვავენ ქართული არნახული ბუნების სადღეგრძელოს და ეს ბუნება სავსეა მათივე დაყრილი ნაგვით, ტყეები გამქრალია მათ მიერ მოჭრილი ხეების გამო. ქვეყანაში საშუალოდ ერთ წელში 300 ქალს ჰკლავს ქართველი ღირსეული კაცი. დაახლოვებით წელიწადში 450 ბავშვი იღუპება საკვების უკმარისობით. არ მოსწონთ იმ ადამიანებს ევროპა, რომლებიც რესტორნიდან ჩხუბის გარეშე არ გამოდიან. ადამიანები ვისთვისაც "დასტაევსკი" ეროვნული მწერალია და არ იციან ვინ იყო სულხან საბა ორბელიანი. ერი რომელიც მარიხუანის მოხმარებას, ადამიანების თამამ საქციელს ახალგაზრდების გარყვნად აფასებს, იწუნებს ევროპას.
ეს არის ქვეყანა რომელმაც უამრავი სისხლის ფასად მოიპოვა დამოუკიდებლობა, მაგრამ 37მანეთიან ფრენებს მისტირის, ქვეყანა რომელსაც დასცინის მეზობელი, მაგრამ ის ერთმორწმუნე მეგობარია და არა მტერი.
და ამავდროულად ეს ის ქვეყანაა რომელსაც 25 წლიანი დემოკრატიისკენ მიმავალი გზა აქვს გავლილი და კიდევ ძალიან დიდხანს აპირებს ამ გზაზე სიარულს. ქვეყანა სადაც ახალგაზრდები თვითორგანიზებით ახერხებენ სტიქიისგან დაზარალებული ქალაქის გაწმენდას და გაჭირვებულის დახმარებას. ქვეყანა რომელიც თავისი არსით აღარ შეეგუება ღიპიანი ბიძიების რუსულ მელოდრამებს. და მაინც ჩვენ ევროპელები ვართ, ვიღაცეებს მოსწონთ ეს თუ არა.
0 comments:
Post a Comment