"ბებიი" ასე ვეძახი ყოველთვის, ლაპარაკის დაწყების წამიდან და ისიც გარწყინებული თვალებით შემომხედავს ხოლმე. სულ მეუბნება ჩემი ნანატრი შვილი ხარო და მიყვება თავისი ახალგაზრდობის ამბებს.
ორი ბიჭი ჰყავდა და იმ დროში ამაყი დედა უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ის მაინც სულ გოგოზე ოცნებობდა. როდესაც შურით ეუბნებოდნენ ორი ბიჭის გმირი დედა ხარო, სინანულით შეხედავდა და ეტყოდა მე გოგოზე ვვოცნებობდიო.
მერე მე დავიბადე პირველი შვილიშვილი და თან გოგო. ხშირად მეუბნება ჩემი ახალგაზრდობის ოცნება შენი სახით ამიხდაო, მეც გაბადრული სახით ცხვირს ავწევ სიამაყით.
ბევრს ვსაუბრობთ ხოლმე და მიუხედავად იმისა რომ საკუთარ თავზე არასოდეს იტყვის ფემინისტი ვარო ის მაინც ყველაზე დიდი ფემინისტია ჩემს ირგვლივ.
იმ ქალებისგან განსხვავებით ვისთვისაც ოჯახში ძალადობა ნორმად ითვლება, ბებიაჩემი მუდმივად გაბრაზებული საუბრობს კაცებზე. იმ კაცებზე რომლებიც მუდმივად არარსებული ძალაუფლების დემონსტრირებისკენ მიისწრაფიან, საკუთარი კომპლექსების დასაფარად.
ბებიასთან გავიზარდე და ყოველთვის მასწავლიდა რომ განათლება აუცილებელია სრულფასოვანი ცხოვრებისთვის. ყოველთვის მეუბნებოდა რომ მათემატიკა კაცების საგანი კი არ იყო (როგორც ამას სხვები ამბობენ), არამედ დიდი შრომის შედეგი იყო მათემატიკის სწავლა.
როდესაც მარტო ცხოვრება გადავწყვიტე ის იყო ერთადერთი, რომელიც ამ ფაქტს პოზიტიურად შეხვდა და მითხრა რომ ყველა ადამიანმა დამოუკიდებლად უნდა მართოს საკუთარი ცხოვრება.
და ახლა როდესაც ჩემს ირგვლივ ყველა საუბრობს ჩემი გათხოვების დაგვიანებაზე, რა თქმა უნდა მისი რჩევა კვლავ ისაა, ავიწყო კარიერა, კარგად დავფიქრდე და ისე მივიღო გადაწყვეტილება, გარდაუვალი გათხოვებისთვის არ არის შექმნილი ქალი და ქალი ბევრად ძლიერია ვიდრე სხვა ნებისმიერი კაცი.
P.S. ეს იყო ჩემი "ბებიის" დარიგებების მცირე ნაწილი :)
78 წლის ქალის რომელიც ბევრად ძლიერია ვიდრე სხვა ვინმე ჩემს ირგვლივ, ქალის რომელიც არაღიარებული ფემინისტია
