ჩვენზე უბრალოდ საუბრობენ, როგორც ნივთებზე. გვირჩევენ, გვარჩევენ და არასოდეს კითხულობენ ჩვენ რა გვინდა. ჩვენი ყოველი თხოვნა მათთვის, უბრალოდ აზრს მოკლებული წუწუნია.
ქალები უბრალოდ აქსესუარები ვართ, რომლითაც თავს იწონებენ, იპრანჭებიან და დაგვატარებენ. ქალს არ გააჩნია განცდები, სურვილები, ქალი ხომ სუსტი არსებაა და მათი კონტროლი სჭირდება.
ჩვენ ქალებს ბავშვობიდან გვასწავლიან, რომ უნდა ვიყოთ ლამაზები, ისეთი ლამაზები რომ აქსესუარად გამოვდგეთ. ნივთები რომელიც მათ კომფორტს შეუქმნის, განტვირთავს.
ზოგი ცოლები უნდა ვიყოთ, ზოგიც საყვარლები და ამათგან არცერთი სტატუსი არ გაძლევს საშუალებას იყო ქალი რომელსაც აქვს სურვილები, იმაზე ძლიერი ვიდრე მათ აქვთ. არ უნდა იყო ქალი, რომელიც ულტიმატუმებს აყენებს ან რაღაცას ითხოვს და თუ შემთხვევით ასე მოიქეცი მათი დაკარგვით გემუქრებიან.
არ აქვს მნიშვნელობა როგორია ის, ძლიერი, განათლებული, სუსტი, სიმპათიური თუ მარტივი, ისინი ყველა ერთიდაიგივე რაღაცას მოითხოვენ. მათი სტანდარტი ერთია, მთავარია მათი კომფორტი. მაგრამ მაინც არ არიან კმაყოფილები, მიუხედავად იმისა მათ სურვილებს ასრულებ თუ არა, ხან მოსწონთ ეს, ხან არა.
და ჩვენ ქალები ხშირად ვეგუებით ამ ყველაფერს, არ გვინდა მაგრამ მაინც ვუჯერებთ, არ მოგვწონს, მაგრამ მაინც ვუთმენთ, ლაპარაკი გვსურს და მაინც ვჩუმდებით, წასვლა გვინდა და მაინც ვრჩებით.
ამისი არც მიზეზი და არც მიზანი არ არსებობს, ეს უბრალოდ სისუსტეა, სისუსტე რომელიც დაძლევადია.
ეს უბრალოდ აქსესუარია, რომელიც უნდა დაიმსხვრეს.
