"გულის სიღრმეში ყველა მარტოსულ გოგონას ჰგონია რომ პრინცესაა"
ჩვენ ბავშვობაში ძილის წინ გვიკითხავენ ზღაპრებს ლამაზ პრინცესებზე, რომლეთა გადამრჩენლებიც მომხიბლავი პრინცები არიან, მაგრამ რა ხდება რეალურ ცხოვრებაში?
ჩვენ არ ვართ ერთ თარგზე გამოჭრილი პრინცესები, არ ვართ უსუსურები, არ ველოდებით გმირებს და რეალურად ეს გმირები თავად ვართ.
ჩვენ ვართ პრინცესები რომლების უამრავი ცრემლების, ტკივილის ფასად ვარჩენთ საკუთარ თავებს.
კი ტირილისგან ჩაწითლებული თვალებით, ჩვენი ტკივილებით წელში გამართულები გავდივართ გარეთ და სამყაროს გადარჩენისთვის ვიბრძვით. არცერთი წამით არ ვწყვეტთ მებრძოლ პრინცესად ყოფნას. ამდენი ბრძოლისგან ვიღლებით, ცრემლებიც შრება, ემოციებიც ქრება და ვწყვეტთ ოცნებას.
მერე უბრალოდ ვბრუნდებით ბევრადამიანი ქუჩებიდან სახლში, მარტონი ვრჩებით ჩვენს სიშიშვლესთან და წვიმას ველოლდებით.
გმირები არ არსებობენ, გმირები ჩვენ ვართ და იმ ზღაპარს რომელოსაც არასოდეს არავის მოუყვებიან ძილის წინ, ჩვენ ვწერთ. ამ ზღაპარში გველეშაპებიც ჩვენ ვართ, პრინცესებიც და გადამრჩენი გმირებიც. ჩვენი ზღაპარი ძლიერ ქალებზეა, რომლებმაც შეძლეს და დედამიწა თავის ირგვლივ დაატრიალეს.
ჩვენი ზღაპრის ფინალიც განსხვავებულია, ხშირად დაღლილები ვნებდებით და უბრალოდ მარტონი ვასრულებთ, უფრო იშვიათად კი ერთი მომხიბლავი პრინცის გადასარჩენად გავრბივართ, უამრავ ბოროტ ჯადოქარს, გველეშაპს და დრაკონს ვებრძვით (ჰო კეთილი ფერიებიც არ გვყავს ჩვენ დამხმარეთ). ხო რაც შეეხება პრინცს, ბოლოს თავად მასთან გვიწევს ბრძოლა.
ჩვენს საზოგადოებაში ქალად ყოფნა პოლიტიკური აქტია. უნდა იბრძოლო, უნდა მოკვდე ან გაიმარჯვო, შუალედური მდგომარეობა არ არსებობს. აქამდე ბრძოლა ყოველთვის მარცხით სრულდებოდა.
დროა სხვა ზღაპრები დავწეროთ, ახალი დასასრულით, ახალი პრინცებითა და გამარჯვებული პრინცესებით, გმირი პრინცესებით.