ვინ ვარ მე?
ვინ ვარ?
რთული სათქმელია,
არა ამას მარტივად ვერავინ იტყვის, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში საქმე ნამდვილად რთულადაა, იმიტომ რომ ერთი პატარა უცნაურობა მჭირს,
სულ პატარაა დიდი არაფერი....
ნუ შეიძლება ითქვას წაუდიდებს, გააჩნია როგორ შეხედავ. ეს პაწაწინა უცნაურობააო ვერ იტყვი, მაგრამ არც უშველებელია...
უბრალო თავისებურებაა მეტი არაფერი, მაგრამ თქვენ როგორ მოგიყვეთ ამაზე არ ვიცი....
ემოციები.....
ხანდახან მინდა ვიყვირო ხოლმე, ისე ხმამაღლა ირგვლივ ყველამ გაიგოს, ვიყვირო ვიტირო და გულიანად ვიცინო, მაგრამ არ გამომდის. იმდენად არ გამომდის რომ ბოლო 13 წლი ისე ვიცხოვრე ცრემლი არ გადმომვარდნია თვალიდან. არც მაშინ როცა მიხაროდა და არც მაშინ როცა მამას ვკარგავდი.
ყოველთვის ვცდილობდი გრძნობები არა თუ სხვებისთვის არამედ საკუთარი თავისთვისაც კი დამემალა და ბოლოს ამას ისე მივეჩვიე რომ ახლა ვეძებს საკუთარ თავში ემოციას და ვერ ვპოულობ.
არა და უნდა ვიპოვო...
უნდა ვთქვა...
უნდა ვიტირო, ვიყვირო.....
უბრალოდო ეს მჭირდება.
არ ვიცი რა არის ამის გამომწვევი, მაგრამ თითქოს ლითონის უხეშ ნაგლეჯად ვიქეცი და ამ ჩემი სიუხეშით გარშემომყოფებს ვაზიანებ. მერე ყველა უბრალოდ გარბის, ისე გარბიან რომ ჩემი ნასახიც აღარ რჩება მათში. მერე ლითონი უფრო უხეშდება და ისევ აგრძელებს ქუჩაში მარტო გდებას.
დიდი დრო დამჭირდა ამის გასააზრებლად, ამის საგრძნობად, მაგრამ ახლა ვიცი რომ მსხვრევადი უნდა გავხდე, ყველაზე თხელი მინასავით მსხვრევადი და ყოველი გატეხვისას ხმა უნდა გამოვცე.......