ახლა სულ სხვანაირად.....

წერა ყველაზე კარგი საშუალებაა, საკუთარი თავიდან (ან იქნებ გულიდან ან სულიდან) გაყარო რაც მთელს გონებას გიწამლავს. ტკივილი არაა, ეს უბრალოდ რაღაც უცხო სხეულია შენს სულში, რომელიც ერთიანად გჭამს. თითქოს წითელი სიკვდილი გიახლოვდება.
უეცარი გამოჩენით რომ გცვლის, თავად გრძნობ ბევრად უკეთესი გახდი (თითქოს ისეთი სამყარო რომ არ გიმსახურებს). საათობით დგახარ სარკესთან და აკვირდები საკუთარ თავს, როგორ მოახერხა მხოლოდ ერთი ჩახუტებით შენი შეცვლა (ან იქნებ არც შეცვლილხარ?)
შემდეგ მოგწონს ასეთი შენი თავი და გინდა სულ ასეთი იყო, თუნდაც იმიტომ რომ თვალებიც ციმციმს თავადვე გრძნობ.
სულ მალე შიშები ჩნდება, იქნებ ვერ შეძლოს? იქნებ მობეზრდეს? ან იქნებ ვინმე შეუცვლელად შენზე უკეთესი იპოვოს. და მიუხედავად იმისა რომ ძალიან ცდილობ ეს შიშები საკუთარი თავიდან გააქრო და მითუმეტეს არ დაანახო მაინც რაღაცას ცვლის, ხო თვალებსაც ცვლის.
და ბოლოს მაინც ის ხდება რისიც ასე ტკივილამდე გეშინოდა.
ისევე უბრალოდ და უცაბედად მიდის როგორც მოვიდა....

და ისევ საათობით დგახარ სარკესთან და ეძებ იმას ვინც სულ ცოტა ხნის წინ იყავი, როგორიც გახდი მასთან. ყველაზე მტკივნეული კი მაინც ისაა რომ სარკის ანარეკლში ვერც იმას პოულობ და ვერც მასთან შეხვედრამდე არსებულ შენს თავს.
ახლა უფრო ცუდი ხარ, ვიდრე ოდესმე ყოფილხარ.
ახლა სულ სხვანაირი თვალები გაქვს.
ახლა სხვანაირი გრძნობები გაქვს.
ახლა სულის სისხლდენამდე გკაწრავს რაღაც ამოუცნობი.
ახლა გენატრება არა თავად ის არამედ, საკუთარი თავი ისეთი როგორიც მასთან იყავი.

ჯინსების ორი თაობა

ჩვენმა ქვეყანამ დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ ორი თაობა გაზარდა: ჯინსების და და დახეული ჯინსების თაობა.
იმ ბნელ 90-იანების დასაწყისში ქვეყნის დამოუკიდებლობის მოთხოვნა სწორედ ახალგაზრდებმა, ჯინსების თაობამ დაიწყო და ეს საქმე ბოლომდეც მიიყვანა. იბრძოლეს, თავი გაწირეს და 70 წლიანი ბატონობიდან თავი დააღწიეს.
შემდეგ გაიზადრა ეს თაობა, ბევრი შეცდომაც დაუშვა, მაგრამ სახელმწიფო კი შექმნა.
და სწორედ ამ დროს გაიზარდა დახეული ჯინსების თაობა, რომლებიც წინა თაობის შეცდომებს აპროტესტებს, რაღაც უფრო პროგრესულს ითხოვს და ამბობს რომ თავად უკეთესის შექმნა შეუძლია.
ეს თაობა დამოუკიდებელ საქართველოში დაიბადა და გაიზარდა, თითქოს გენეტიკური კოდად თავისუფლება აქვთ ჩადებული და ამ თავისუფლებას არასგზით არ დათმობენ.
და მიუხედავად მათ მიმართ ხშირად გამოთქმული კრიტიკისა ისინი საოცრად განათლებულები, სოლიდარულები და სამართლიანები არიან.
მათ ეს ბევრჯერ დაამტკიცეს. 13 ივნისს შიშველი ხელებით თბილისი გადაარჩინეს.
უკვე ერთი თვეა წვიმასა და ქარში თავისუფლებას და სამართლიანობას ითხოვენ. მშობლებს სახლიდან ეპარებიან, პირად ცხოვრებაზე უარს ამბობენ იმისათვის რომ საკითარი პოზიცია დააფიქსირონ. ეს თაობა უბრალოდ თვლის რომ მათი მოსავლელია ეს ქვეყანა და ცდილობენ ისე მოუარონ როგორც სწორად მიაჩნიათ.