ქართულ მენტალობაში ჩამოყალიბდა ქალის ორი ცნება. ქალი რომელიც სახლში უნდა გყავდეს (ცოლი, დედა, და) და სხვა ქალების.
სახლის ქალები ერთი შეხედვით ბედნიერები არიან, აისხავენ კილოობით ოქროულს და სანათესაო საახლობლოს შემოივლიან თავის ოჯახზე ლაპარაკით. სახლში მისულებს კი კვლავ დაუცარიელდებათ თვალები და ქმრის ლოდინის უკვე მობეზრებულ რუტინას ძილით დააღწევენ თავს.
ასეთი ქალები უნდათ სახლში კაცებს, თვალებ ჩამქრალი, უპრეტენზიო, უამბიციო ხო და რაც მთავარია ასეთი ქალების თვალებში არ არსებული ნაპერწკალი კაცებს აძლევს იმ მყარ გარანტიას, რომ ასეთ ქალებს არავინ შეხედავთ, არავინ მიეკარებათ და თავად ეს კაცებიც მშვიდად იცხოვრებენ.
მაგრამ ამავე კაცების ცხოვრებაში არიან სხვა ქალები. ქალები რომლებიც ხმამაღლა ამბობენ ნაფიქრალს, ქალები რომელთა თვალებშიც მუდმივად არის რაღაც ნაპერწკალი (არა ბედნიერების კი არა, სიანცის, სიცელქის, სიცოცხლის წყურვილის ნაპერწკალი).
ამ კაცების ცხოვრებაში მუდმივად არიან სხვა ქალები, რომელთან ყოფნითაც შინაგან ეგოს იმაღლებენ, საკუთარ თავს მეტ მნიშვნელობას ანიჭებენ. სხვა ქალებთან ყოფნას ხან მალავენ, მაგრამ როდესაც საკუთარი მამაკაცურობის დამტკიცება მოუნდებათ, გაბღენძილები და ცხვირ აწეულები ყვებიან ათას ჭორ-მართალს სხვა ქალებზე.
მაგრამ სხვა ქალებსაც უცრემლდებათ თვალებში ათამაშებული ნაპერწკლები. ხშირად სხდებიან მაღალ სართულიანი შენობის სხვენის კიდეებზე და ფიქრობენ ფრენაზე.
უფრო ხშირად წარმოუდგენიათ საკუთარი სიკვდილი და უამრავ ცრემლს ღვრიან ამაზე ფიქრის დროს.
სხვა ქალები ყოველთვის მარტო არიან, მაშინაც კი როდესაც უამრავი ის კაცი ფიქრობს მათზე.
სხვა ქალები გრძნობენ რომ მათ არ შეიყვერებენ, ან ალბათ ვერ შეიყვარებენ.
სხვა ქალები ყოველთვის იბრძვიან მეტისთვის და არცერთი წაქცევის დროს არ ჩერდებია.
სხვა ქალებს ჩუმად მაგრამ მაინც უყვართ და ხან იმდენად ძლიერად რომ ამის გააზრება თავადაც უჭირთ.
სხვა ქალები ყოველთვის ოცნებობენ საკუთარი თავის შეცვლაზე, მაგრამ არ გამოსდით (ან შეიძლება არც კი ცდილობენ)
სხვა ქალები მარტოობაში კვდებია და მათი საფლავიც იმდენადვე ცარიელია, რამდენადაც მათი ცხოვრება იყო სავსე განცდებით.